straszne wiersze Emily

  

- 280 -

Czułam - przez Mózg przechodził Pogrzeb -
Minuta po minucie
Kondukt szedł - szedł - i deptał we mnie
Butami zdolności czucia -

Gdy wszyscy Żałobnicy siedli -
Monotonne egzekwie
Załomotały bębnem - Umysł
Zaczął mi w końcu drętwieć -

Słyszałam - jak podnoszą Skrzynię -
Jak przez Duszę raz jeszcze
Skrzypią ich Ołowiane Buty -
Tu rozdzwoniła się Przestrzeń,

Jakby Niebiosa były Dzwonem -
Uchem - całe Istnienie -
A ja i Cisza - porzuconym
W klęsce - samotnym Plemieniem -

A wtedy - Deska w dnie Rozumu
Trzasnęła - zaczęłam spadać -
Tłukąc się o krawędzie Światów -
Aż je przestałam poznawać -

I felt a Funeral, in my Brain,

And Mourners to and fro

Kept treading--treading--till it seemed

That Sense was breaking through--

And when they all were seated,

A Service, like a Drum--

Kept beating--beating--till I thought

My Mind was going numb--

And then I heard them lift a Box

And creak across my Soul

With those same Boots of Lead, again,

Then Space--began to toll,

As all the Heavens were a Bell,

And Being, but an Ear,

And I, and Silence, some strange Race

Wrecked, solitary, here--

And then a Plank in Reason, broke,

And I dropped down, and down--

And hit a World, at every plunge,

And Finished knowing--then--