w słońcu prawie wiosennym

Gorąco, słońce grzeje pełną parą, kaloryfery też, zaczynam się powoli gotować. Nie wiem sama czy mam się cieszyć, dwoistość natury i skrajnie odmienne wymagania przeszkadzają. I ciepełko pożądane, ale i z ożywczym surowym chłodkiem trudno się jeszcze rozstać. Otworzenie okna ogłusza, nadciąga pora zatyczek do uszu, ani chybi.

Budzę się z hipotetycznymi obrazkami z Japonii pod powiekami. Na mapach Google często sobie podróżowałam ulicami miast, drogami na przedmieściach, nad brzegiem morza, przez lasy, przeważnie po Stanach czy Skandynawii. W weekend odpaliłam mapę Japonii, rejony nabrzeżne, wiadomo które. Jechałam przez zwykłe przedmieścia mijając zwykłe domki i wyobraźnia nakładała mi na sielskość obrazy z migawek telewizyjnych i internetowych. Koszmar. Sekwencja kataklizmów, wielkie potrząśnięcie, wielkie zalanie, a teraz na dodatek jeszcze ich napromieniuje, jedyna pociecha, że w bardzo niewielkim zakresie i stopniu. Jakoś mnie za bardzo do tego kraju i narodu nie ciągnęło wcześniej, jedynie filmy Kurosawy. Ale teraz siedzę z globusem pod ręką, plus osiem godzin i cóż, nic nie mogę. Takie martwienie się samo w sobie.

Wczoraj dowiedziałam się o nagłej chorobie wśród przyjaciół przyjaciół, rak. I kompletna bezradność, jak obserwowanie ruletki. Na dokładkę zafundowałam sobie kilka godzin słuchania Schuberta (Agniecha, zemszczę się! :), nie chciałam, ale jak już zaczęłam, nie mogłam się uwolnić, muzyka pochłonęła mnie bardziej niż jakaś klasyczna gierka komputerowa typu pasjans wchłania urzędnika, karmiąc się jego zabiurkowym znudzeniem. Czułam jakiś wir wciągająco-wysysający, jakby smutek muzyki Schuberta łączył się z troskami z mojej głowy i wyprowadzał tę niesprecyzowaną dziwnie mieszaną substancję do nie wiadomo gdzie istniejącej Krainy Wszelkich Smutków.