.

De omnibus dubitandum est. Tempora mutantur et nos mutamur in illis. Homo sum: humani nil a me alienum puto. Manifesta non eget probatione. Non scholae, sed vitae discimus. Non omnia possumus omnes. Nulla dies sine linea. Nil desperandum. Sapere aude. Nolite timere. Miser, qui numquam miser. Omne ignotum pro magnifico. Cura te ipsum. Si vis pacem para bellum. Concordia res parvae crescunt, discordia vel maximae dilabuntur. Vanitas vanitatum et omnia vanitas. Per scientiam ad salutem aegroti.

kaleką matematyką obliczamy swoją wartość (Emily Dickinson)

sobota, 14 listopada 2009

Irelandia


Ja sem w Ireland.
                              :)
                                   Główny cel podrózy, cel fizyczny, osiągnięty.

Czuję sie jak po zdobyciu Everestu. I, jak to bywa, teraz mam ochotę na inne ośmiotysięczniki.


Siedzę zaspana, zeszłej nocy położyłam się DZIŚ o 11.00. No bo jak mogłabym spać, skoro mam przesiadkę w Leeds, potem przejazdem przez Manchester, piękne miasto!, potem Liverpool (hm...) i Walia z przedziwnymi nazwami miejscowości pisanymi na tablicach informacyjnych w dwóch językach. Kierowca, Walijczyk, Alberth, robi mi zdjęcia moim aparatem na dworcu i przy busie. Numerant :) Zdejmuje tablicę znad szyby w autokarze, daje mi i znowu robi zdjęcie. Gadamy sobie. Do Albertha co chwilę ktoś dzwoni, rozmawia po walijsku, albo to angielsko-walijski. Brzmi jak szwedzki. Alberth straszliwie przeklina. Za Leeds obserwuję obie strony drogi, usiane milionami świateł mijanych miast i miasteczek, tak gęsto oświetlonych terenów jeszcze nie widziałam, jak chmary świetlików. Docieramy do Holyhead, odprawa paszportowa, bagażowa, zmiana autokaru i wjazd na PROM, "olbrzymie bydlę", prom gigant, z dużą ilością punktów sprzedaży napojów i jedzonka, z kinem, salą zabaw dla dzieci, livingiem z TV, z punktami widokowymi do obserwacji Irish Sea. Przyklejam sie jak zaczarowana do szybki i usiłuję zobaczyć jak najwięcej, niestety ciemności nieprzeniknione. Jedyne co widać, to portowe światełka przy wypłynięciu z portu i przy zawijaniu do celu. I jeszcze fale wywołane przez prom, dzięki temu w ogóle widzę, że płyniemy i w którą stronę. Po ponad 3 godzinach można schodzić na poziom 5 zielonymi schodkami, autokar jak dom :) Nie ma już Albertha, inny, ale także sympatyczny kierowca odwozi nas na dworzec do Dublina, gdzie od razu przesiadam się i jadę dalej.


Teraz siedzę sama w uroczym pokoiku, znowu czuję się tu jak u siebie :) Ależ mi dobrze, czuję się mocno rozpieszczana przez los. Czego i Wam życzę :)


Jutro wyruszamy dalej, lekko nie będzie.

Jestem w Irlandii !!! Jak zwykle, jeszcze to  mnie nie dociera :)


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz