plaster

Latka lecą. Wriemienieczko idiot, jak pisze Wilk w "Wołoce". Od tresera mojego kręgosłupa dostałam plaster na plecki, który, kiedy siedzę nieprawidłowo, napomina mnie surowym głosem Pana R. :) Dziś w trakcie zabiegów poczułam się już na jakieś osiemdziesiąt, czyli o jakieś dziesięć młodziej, niż wczoraj. 

Jak pisze Wilk w "Wołoce" (może skrótem, bo często będę tego zwrotu używała - jpWw"W", może być?): "Dni brudne, śnieg stajał, niebo jak wory pod oczami. Ni pisać, ni czytać, ni żyć się nie chce. Jeno spać. Gęste sny zastępują rozrzedzone życie. Życie jak brudnopis (...)".

Mnie tam chce się żyć, to jedyna różnica, reszta jakby się zgadza. Od kiedy kładę się spać bez kota na środku kołdry i bez machających psich ogonów, śnią mi się, z tęsknoty za nimi, psy, te moje i nie tylko. Wczoraj podczas snu głaskałam pięknego pieska, długiego jak jamnik, ale kudłatego, w realu nie występuje, o niesamowicie gładkim futerku, do tej pory mam wyraźne odczucie, jakbym dopiero co przestała przesuwać po nim dłonią. W snach wędruję sobie po różnych domach, budowlach, instytucjach, ni to szkoła, ni to praca, jadę tramwajem, rozmawiam sobie z ludźmi, szykuję się na wyjście na koncert w jakimś angielskojęzycznym kraju, podejrzewam, że mogła to być Australia, bo nie wiedziałam czy będzie dwadzieścia czy czterdzieści na plusie. Wyglądam przez okno jakiegoś domu, wychodzę na taras i widzę wokół rozlane cudne jezioro polodowcowe, przebogate jeśli chodzi o "wystrój" linii brzegowej, zagęszczone dodatkowo stworzeniami latającymi. Śni mi się także, że jestem w Islandii. Otwieram po takich gęstych snach oczy, ledwo zwlekam kręgosłup z łóżka i zastanawiam się, czemu tak. A może to pora na dłuższy sen zimowy, taki naprawczy, jak u zwierząt. W każdym razie, sprawa pory roku, pogody czy czego tam jeszcze, aktywność siada, senność ogarnia i nie pomaga żadne wspomaganie ani podkręcanie. Może wystarczy przeczekać.

Jutro kolejna porcja działań, nie na froncie a na tyłach, dokładnie od tyłka w górę. Mam nadzieję, że nie zdezerteruję.